ცუცა კაპანაძე თბილისელების რუბრიკაში “უცნობი მხარე” პირად ამბებზე საუბრობს:
– ვინ არის ცუცა კაპანაძე?
– ცუცა კაპანაძე არის საკუთარ სამშობლოზე უზომოდ შეყვარებული ქართველი. დროებითი ემიგრანტი ამერიკაში, ნიუ-იორკში. მსახიობი, საუკეთესო მეგობარი, მიმტევებელი, ძალიან უბრალო, უბოროტო და უღალატო ადამიანი.
– ბევრი წლის შემდეგ, როგორ ისურვებდით სიცოცხლის დასრულებას?
– რა თქმა უნდა, ჩემს ქვეყანაში და ისე, როგორც ჩემმა მშობლებმა დატოვეს დედამიწა – უცებ. მახსოვს, დედამ მითხრა, მამაშენი ვერ გრძნობს თავს კარგად და იქნებ ჩამოხვიდეო. ჩავედი და მამას ვესაუბრებოდი. მას ყოველთვის მამის სახელით მივმართავდი. ალბათ, ცხოვრებაში ორჯერ დავუძახე მამა. მაშინაც, ვუთხარი: ნიკალაევიჩ, კარგი რა, ადექი ახლა, ვერ წარმომიდგენიხარ საწოლში-მეთქი. მითხრა, დედას გაუფრთხილდიო, ამოისუნთქა და წავიდა. ყველაზე მტკივნეული ამოძახილი – „მამიკოო“, მაშინ იყო.
ერთი წლის შემდეგ, მამას წლისთავი მოდიოდა და უნდა ჩავსულიყავი, თუმცა, მანამდე დედამ ტელეფონზე საუბრისას მითხრა, რაღაცები გაგიმზადე, ავტობუსს გამოვატან და მეგობრები დაპატიჟეო. ამ საუბარში რომ ვართ, უცებ კივილი მესმის და მეუბნებიან, რომ დედა აღარ არის. არ ვიცი, ეს როგორი შოკი იყო ჩემთვის. 12 თებერვალს მამა გარდაიცვალა, 14-ში – დედა, ზუსტად ერთი წლის შემდეგ. ამიტომ ვერ ვიტან თებერვალს. მივხვდი, რომ გავიზარდე. მანამდე ბავშვი ვიყავი.
სულ ვეხვეწები უფალს, როცა ჩემი სხვა სამყაროში გადანაცვლების დრო მოვა, ისე წამიყვანოს, როგორც ჩემი მშობლები. არავინ შეუწუხებიათ, არავის მოსავლელები გამხდარან, თუმცა, მერჩივნა, დიდხანს მყოლოდნენ და მომევლო ჩემი დედიკოსთვის და მამიკოსთვის. ეს ასეა, მაგრამ როცა შენ გეხება საქმე, გირჩევნია, სხვა არ გააწვალო, არც შენ იწვალო და უცებ წახვიდე. ჩემი დიდი სურვილია, სცენაზე ვიდგე, საყვარელ საქმეს ვაკეთებდე და ამ დროს, უწვალებლად წავიდე.
მასალის გამოყენების პირობები
