1920 წლიდან ახლო აღმოსავლეთში 80-ზე მეტი ძირითადი შეიარაღებული კონფლიქტი მოხდა: ომები, აჯანყებები და სახელმწიფო გადატრიალებები, რომლებმაც თითქმის მთელი რეგიონი დააზარალა. რეგიონი იძირება ომის ხანძრებში და, სავარაუდოდ, 21-ე საუკუნის შემდეგაც ასე იქნება. ამავე დროს, რეგიონს აერთიანებს ისლამი და არაბული კულტურა.
რატომ გახდა ახლო აღმოსავლეთი მუდმივი ომის სინონიმი?
უცნობი აღმოსავლეთი
არაბულ სამყაროში მიმდინარე წინააღმდეგობები ეფუძნება მრავალ ურთიერთდაკავშირებულ ეკონომიკურ, რელიგიურ და სოციალურ-პოლიტიკურ მიზეზებს.
თუმცა, ისინი ყველა ეყრდნობა მოვლენებს, რომლებიც მოხდა XX საუკუნის პირველ ნახევარში. ეს არის ოსმალეთის იმპერიის დაშლა, სამანდატო სისტემის შექმნა, ისრაელის სახელმწიფოს გაჩენა და ნავთობის დიდი მარაგების აღმოჩენა.
სამანდატო სისტემა
1914 წელს ოსმალეთის იმპერია შევიდა სამმაგ ალიანსში. ამ გადაწყვეტილებამ სტამბოლი მძიმე შედეგებამდე მიიყვანა. პირველი მსოფლიო ომის შედეგად იმპერიამ არსებობა შეწყვიტა და მისი ტერიტორია ახლო აღმოსავლეთში ბრიტანეთსა და საფრანგეთს შორის გაიყო.
მომავალში ეს ტერიტორიები დამოუკიდებელ სახელმწიფოებად გადაიქცევა.
1923 წლის ლოზანის სამშვიდობო ხელშეკრულების თანახმად, რეგიონი დაყოფილი იყო 5 მანდატით: მესოპოტამია, პალესტინა, ტრანსიორდანია, სირია და ლიბანი.
სამანდატო ტერიტორიას ჩამოერთვა ეკონომიკური და პოლიტიკური დამოუკიდებლობა, მაგრამ გულისხმობდა დროებით კონტროლს. მომავალში ეს ფორმირებები დამოუკიდებელი უნდა გამხდარიყო.
პრობლემა ის იყო, რომ 1930-40-იან წლებში დამოუკიდებლობის მოპოვების შემდეგ არცერთი ეს სახელმწიფო არ ეთანხმებოდა ევროპელების მიერ დადგენილ საზღვრებს.
შიდა წინააღმდეგობები ახლო აღმოსავლეთში
ქურთების ინტერესები, დიდი ეროვნების, რომელიც დღეს 45 მილიონ ადამიანს შეადგენს, არ იყო გათვალისწინებული. ეს არის ყველაზე დიდი ერი პლანეტაზე, რომელსაც არ აქვს საკუთარი სახელმწიფო. ქურთების საკითხმა გამოიწვია სეპარატიზმის მაღალი დონე თურქეთში, სირიასა და ერაყში, რამაც გამოიწვია მრავალი აჯანყება.
გარდა ამისა, არც ინგლისმა და არც საფრანგეთმა არ გაითვალისწინეს არაბული ტომებისა და სუბეთნიკური ჯგუფების ისტორიული საზღვრები. მაგალითად, ქუვეითი, ერაყი და იორდანია კულტურულად და ისტორიულად ერთიანი რეგიონია. მათ სირიიდან მხოლოდ სავალდებულო საზღვრები გამოეყო.
სირია ზოგადად არსებითად არ იყო სახელმწიფო, არამედ 5 ტერიტორიისგან შემდგარი კომპლექტი, რომელიც აღარ არის ისეთივე მსგავსი, როგორც ერაყი და ქუვეითი. სირიაში სამოქალაქო ომის ფესვები 100 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში ჩაეყარა – ბოლოს და ბოლოს, ქვეყანაში ცხოვრობს 10% ქრისტიანი, 74% სუნიტი მუსლიმი, ხოლო დარჩენილი მცირე ნაწილი ალავიტი სუნიტები არიან, რომლებსაც ფრანგები სირიაზე ხელმძღვანელობენ.
ეს მომავალში საშინელ მოვლენებს გამოიწვევს…
სხვათა შორის, სირიელი არაბები თავს ყველაზე დაუცველ ხალხად თვლიდნენ. ფაქტია, რომ პირველი მსოფლიო ომის დროს ინგლისელები თურქების წინააღმდეგ სამხედრო დახმარების სანაცვლოდ ერთიანი არაბული სახელმწიფოს შექმნას დაპირდნენ. თუმცა, ლონდონმა არ შეასრულა დაპირება, რამაც გამოიწვია ახალი კონფლიქტები.
ადგილობრივ არაბებს არ ესმით: რატომ ცხოვრობს ზოგი სირიაში, ზოგი კი პალესტინაში? დამოუკიდებლობის შემდეგ პანარაბული სახელმწიფოს ფარგლებში გაერთიანების მრავალი მცდელობა იყო, მაგრამ ყველა წარუმატებელი აღმოჩნდა. საზღვრები ევროპელებმა ფანქრით დახატეს და არავინ იცის, როგორ გაიყოს ისინი ფართომასშტაბიანი ომის გარეშე.
ისრაელის გაჩენა
არაბთა თვალსაზრისით, ისრაელის ტერიტორია მუსლიმთა საგვარეულო მიწაა. კითხვა ასევე ფუნდამენტურია, რადგან მუსლიმებიც იერუსალიმს წმინდა ქალაქად მიიჩნევენ. ადგილობრივი მოსახლეობის თვალში ებრაელებისთვის სახელმწიფოს გამოყოფა ჯიჰადის გაგრძელებაა და მიწა აუცილებლად ხელახლა უნდა დაიპყრო.
მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ებრაელები მზად იყვნენ დაეცვათ თავიანთი უფლებები და მათ მხარს უჭერდა მთელი მსოფლიო (მათ შორის სსრკ და აშშ). და ორი სახელმწიფოს (ებრაული და არაბული) შექმნის თავდაპირველი გეგმა ჩაიშალა და გადაიქცა “ისრაელში ყველას წინააღმდეგ”. აქ ჩვეულებრივი სროლა გახდა ნორმა. იხილეთ სრულად
მასალის გამოყენების პირობები
