საპყრობილეში აბოს სულიერი განვითარების სრულიად ახალი ეტაპი დაიწყო.
წმინდანი მარხულობდა, ლოცულობდა და დღედაღამ გალობდა. აკეთებდა კეთილ საქმეებს, ყველაფერი გაყიდა რაც ებადა და აპურებდა მასთან ერთად დატყვევებულ მშივრებსა და ღატაკებს.
მაგრამ ავის მრჩეველნი და გადამბირებელნი არ ისვენებდენენ, შედიოდნენ მასთან და ვითომდა დაყვავებით ეუბნებოდნენ:
– შვილო, თავს ნუ დაიღუპავ, ნურც შენს სიჭაბუკეს გასწირავ ქრისტიანობისთვის. ნურც შენს ძმებსა და ნათესავებს დაშორდები, ცუდი რომ არაფერი მოსწიო საკუტარ თავს და ჩვენც არ დაგვამწუხრო.
ზოგი მათგანი კი აშინებდა აბოს:
– ნეტავ თუ იცი, რა სარგებლობას მოგიტანს შენი ქრისტე? ან ვინ დაგიხსნის ჩვენი ხელიდან, რადგან ცეცხლი და სატანჯველი უკვე გაგვიმზადებია შენთვის, თუ არ დაუბრუნდები ჩვენს რჯულს.
ხოლო ნეტარი აბო არ უსმენდა მათ, ლოცულობდა და უხმოდგონებაში ფსალმუნს ამბობდა.
ვერც ამ გზით შეარყიეს მართალი აბოს რწმენა.ვერ გადადრიკეს, ვერ გადაიბირეს და შერცხვენილნი გამოვიდნენ ციხიდან.
მასალის გამოყენების პირობები
