გალაკტიონ ტაბიძე, ქართული პოეზიის უდიდესი წარმომადგენელი, დაიბადა 1891 წლის 17 ნოემბერს სოფელ ჭყვიშში. მისი ნიჭი და პოეტური ენა განსაკუთრებით გამოირჩეოდა ქართული ლიტერატურის სამყაროში, რაც მას ქართველ პოეტთა პანთეონში განსაკუთრებულ ადგილს უნარჩუნებს.
გალაკტიონ ტაბიძის ბავშვობა რთული და ტრაგიკული იყო. ადრეულ ასაკში დაობლდა, რამაც დიდი გავლენა მოახდინა მის შემოქმედებაზე. თბილისის სათავადაზნაურო გიმნაზიაში სწავლის შემდეგ, მან პოეტური ნიჭი გამოავლინა და სწრაფად მოიპოვა აღიარება. მისი პირველი კრებული, “მინდვრები”, 1914 წელს გამოვიდა და მალევე გახდა პოპულარული.
გალაკტიონ ტაბიძე ცნობილი იყო თავისი უნიკალური სტილითა და ენობრივი ექსპერიმენტებით. მისი ლექსები გამოირჩევა ლირიკული სიღრმით, ფილოსოფიური მოტივებით და ენის საოცარი მრავალფეროვნებით. გალაკტიონი ხშირად იყენებდა სიმბოლიზმს და ალეგორიას, რითაც მკითხველებს მრავალფეროვანი და ღრმა სათქმელი გადმოსცემდა.
მისი ყველაზე ცნობილი ლექსებია “მერი”, “მთაწმინდის მთვარე” და “ყვავილების ქვეყანა”. გალაკტიონ ტაბიძე მრავალი წლის განმავლობაში იყო ქართული ლიტერატურის პიონერი, რაც მას “პოეზიის მეფის” ტიტულს ანიჭებს.
გალაკტიონ ტაბიძის ცხოვრება სავსე იყო სირთულეებით და ტრაგედიებით. ის ხშირად ებრძოდა შიშსა და დეპრესიას, რაც მის შემოქმედებაშიც აისახებოდა. თუმცა, მისი ნიჭი და პოეტური ენა აღიარებულია როგორც ქართული ლიტერატურის მწვერვალი. 1959 წელს გალაკტიონი ტრაგიკულად გარდაიცვალა, მაგრამ მისი ლექსები და ნიჭი დღემდე ცოცხლობს და თაობებს შთააგონებს.
