პოეტი ბელა ალანია თავის მეუღლეს, პოლიტიკოს შალვა ნათელაშვილს საჯაროდ ულოცავს დაბადების დღეს:
“ერთხელ დედამ მითხრა, შენი მეორე ნახევარი სადღაც დადის და უსათუოდ გიპოვისო… მაშინ ვიფიქრე, ნეტავ როგორია, სადაა ამ წუთას, და რომ ვერ მიპოვოს, რა მეშველება-მეთქი.
მართლაც, ვინ გამიძლებდა მე?! ვის ვეყვარებოდი შენსავით?!
ვინ იზრუნებდა და ვინ გამანებივრებდა ასე ძალიან?!და მაშინაც, როცა მიზეზით თუ უმიზეზოდ გავაბრაზებდი, ვინ მეტყოდა იუმორით, რომ “მელას თავისი მახრჩობელა უყვარდა”.
ვინ მომისაკლისებდა, როცა დამაგვიანდებოდა დღის მანძილზე დარეკვა, მოკითხვა…
ვინ მეტყოდა, ქუჩაში ფრთხილად იარე, სულ ცას ნუ უყურებო, ვინ მკითხავდა, ხომ მაცვია თბილად, რადგან დღეს იწვიმებს…
ვის გავუღებდი კარს, შინ მუდამ სავსე გულით დაბრუნებულს.
რა ვიცი, რა და როგორ იქნებოდა…
ერთი ვიცი, რომ უფალს ჰყვარებიხარ, რომ გზა არ აგერია და დროზე მიპოვე და სწორედ შენ ხარ, ვინც 30 წლის შემდეგაც “ჩემი პატარა გოგოს” დამიძახებ…
შენს დღეს გილოცავ, ძვირფასო!…
გაცნობის დღიდან ვაშენეთ სახლი,
სულის ფაქიზი ფთილები ვზიდეთ,
ვმარგლავდით ყანას და ვენახს ვსხლავდით,
მზისფერი ედოთ ჭალებში ზვინებს…
ჩვენ უფლის თვალი დაგვმზერდა მაღლით,
ელავდა ჩვენი სამყაროს კიდე.
ვცხოვრობდით სხვისთვის უხილავ დროში,
ჩვენთვის რომ მუდამ ხილული იყო,
მაშინაც, როცა გვსუსხავდა თოში,
მისხლით ნაზომი გვკმაროდა სითბო,
და ზოგჯერ, როცა ვიყავით შორით,
ერთსულ და ერთხორც ვიყავით თითქოს.
შემოვაქსოვე ჯავშანი ლოცვის,
ავი თვალისგან დასაცავ ფუძეს,
ვიყავი შენი მზისფერი ცოლი,
მედექი კედლად და ურყევ ზღუდედ.
ჩვენ უფლის თვალი დაგვმზერდა მაღლით,
იცავდა ჭერს და ამ ციცქნა ბუდეს.
ჩვენს სამკალს ვმკიდით, ჩვენს სახნავს ვხნავდით,
არც არვის ჯიბრით, არც ვის ჯინაზე,
გაფანტა ქარმა კვამლი და ბოლი,
განვლილი გზები ბინდშიც ბრწყინავენ…
ჩვენ ავაშენეთ ოცნების სახლი,
შიგ სიყვარულიც დავაბინავეთ!..
ბელა ალანია”
მასალის გამოყენების პირობები
