მისი ლექსები რადიო „ამერიკის ხმაში“ ისმოდა… მისი კალიგრაფია კი, საბჭოთა ლოზუნგების წერას ხმარდებოდა – შემოსავლისთვის… პროფესიით მხატვარ–კერამიკოსია, დეკორატორი და მისი საქმეც ორნამენტების შექმნაა, თუმცა რადგანაც არასდროს, არავის, არაფერში გამოადგა მისი ნამდვილი პროფესია, ახლა ორნამენტებს ღამე, საწოლში თავისთვის ხატავს… ის უყვარდათ და სიყვარული არ აუხსნეს, მასაც უყვარდა და არც თავად გამოიჩინა სითამამე – ამიტომ ახლა მარტო ცხოვრობს და ამ მარტოობას „სულის ტკივილს“ ეძახის…
არალში ის ალბათ ერთადერთი ქალია, რომელსაც „ნინო ბებიას“ ეძახიან და არა „ნინო ბაბოს“. თავად, სასჩუქრად გამზადებულ თავისივე ნახატზე დააწერა: „სიყვარულით, ნინიკო ბებიასგან“.
81 წლის ნინო ვარდიძე საკუთარ თავში არაერთ ნიჭს მალავს: ლექსების წერის, ხატვის, ბუნების განსაკუთრებულად აღქმის, ყველაფერ მარტოსულის შეფარების, ცხოველებისა და ჩიტების სიყვარულის და ა.შ.
„ლექსებს სიყვარულზე ვწერ, მაგრამ სიყვარული როგორია არ გამომიცდია“, – ამბობს და თვალებს დაბლა ხრის. არავინ აირჩია და არც არავის ენდო ახლა კი მარტოობას გულწრფელად ნანობს – „დავაშავე, არავის ვენდე და იმიტომ“…
გარშემომყოფები გათხოვებას ურჩევდნენ, თუმცა შეეშინდა, რომ ისეთი ოჯახი ვერ ექნებოდა, როგორიც სურდა: „ვოცნებობდი ხევსურეთში წასვლაზე. ვამბობდი, იქ წავალ ხატვის მასწავლებლად, ოჯახსაც იქ შევქმნი და მეცხვარეც ვიქნები–მეთქი… მაგრამ არავინ წამიყვანა…“ ელოდებოდა, რომ მისთვის სიყვარული უნდა აეხსნათ. არ აუხსნეს და თვითონაც დამალა, რომ მოსწონდა…
„ძალიან თავისუფალი გოგო ვიყავი, მაგრამ არ ვიცი რატომ არ მიხსნიდნენ ბიჭები სიყვარულს. მეორე კურსზე რომ ვსწავლობდი მცხეთაში, გაკვეთილების შემდეგ ვმორიგეობდით და ვრჩებოდი, მოლბერტებსა და სკამებს ვალაგებდი. ერთი მესამე კურსელი ბიჭი იყო, გორის რაიონიდან, ვასილი. დაჯდებოდა, მიყურებდა და მიყურებდა… არაფერს მეუბნებოდა. მარტო იჯდა, მიყურებდა და იღიმებოდა… ერთხელ გავბრაზდი და დაფაზე დავუწერე:
„რატომ მიყურებ ნეტავი, როგორც მელია შორიდან, ნუ გწყინს, არა ხარ მინდვრიდან, შემოპარულხარ გორიდან“ – წაიკითხა, გაიცინა, მაგრამ მაინც არაფერი მითხრა… არადა მომწონდა… მე ხომ თამამი არ ვიყავი, არადა მართლა კარგი ბიჭი იყო“, – ამბობს და იღიმის…
ახლა მარტოა და წლებთან ერთად, სიმარტოვეც უფრო რთული ხდება. მამისგან დატოვებულ სახლში მხოლოდ გალესილი, შავი კედლებია, კედლებზე მისი ერთადერთი ნახატი, დის, დედისა და საკუთარი ფოტოები; ძველი რკინის საწოლები და ხატები. განაგრძეთ კითხვა
მასალის გამოყენების პირობები
